စိတ္စြဲသူ

ဖ်က္ခနဲ
အလင္းပြင့္တယ္
ငါ့အရိပ္ကေန...
ငယ္ဘ၀ကလား
တစ္ခုခုၾကားမိလိုက္တယ္။
ဟုိ...ေတာင္တန္းစိမ္းစိမ္းေတြဆီကလား
ဒါမွမဟုတ္ ျပတင္းတံခါးေရွ႔က ေခါက္သံလား
တုိးတုိးေလး တစ္ခုခုၾကားလိုက္မိတယ္။
သူ႔ႏုတ္ခမ္းလႊာ အဖြင့္အဟ....ေလသံေႏြးေႏြးဆီကမ်ားလား
လည္တုိင္အေမာ့မွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့
ေသြးေၾကာမွ်င္ေလးေတြရဲ႔ တီးတုိးသံလား
ရင္မႊာအစုံ ေရရြတ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
ေလအရွဳ အထုတ္မွာ
ျပင္းရွမွဳ႔
ဒါလည္းျဖစ္မယ္။
ဖ်က္ခနဲ
အလင္းပြင့္တယ္
ငါ့အရိပ္ကေန...
အိမ္မက္..
(မင္းျငိမ္)။

လူျဖဴ

ေျခခ်ၾကည့္လိုက္တယ္
လူျဖဴ....လမ္းျဖဴ
သစ္ပင္ျဖဴ...ကားျဖဴ
ေလေငြ႔ျဖဴ
ငါ့ကိုလာၾကိဳတဲ့သူလည္းျဖဴ
ငါ့ကုိငါျပန္ျမင္ရတာလဲ အျဖဴ
အားလုံးျဖဴသြားက်တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ
လူသစ္
ေနရာသစ္မွာ
စုုိးရိမ္မွဳ႔အသစ္က
ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ေပါ့။
ျပတင္းတံခါးကုိၾကည့္
ေလျဖဴၾကားမွာ
ဆြီဒင္ရဲ႔အၾကီးဆုံး
ဘုရားေက်ာင္းၾကီးကလည္း ခန္႔ညားစြာ
ငါ့ေရွ႔ ..တစ္ကုိယ္လုံး
ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနေလရဲ႔။
ေဟာ....ပန္းျဖဴျဖဴေတြ
အဆုပ္လုိက္ အဆုပ္လိုက္
ေျခထုိးအလွ ကေခ်သည္လို
အပ်ဳိေဘာ္၀င္ နတ္သမီးလို
၀န္းက်င္အႏွ႔ံ ေပ်ာ္ပါးေနၾကတယ္။
စိတ္ေရာ ကုိယ္ပါထိေတြ႔ဖုိ႔
ငါ...အခန္းရဲ႔အျပင္ဘက္
ေပးေတြ႔လိုက္တယ္။
ငါ......အဟုန္ျပင္းျပင္း တုန္ေနရဲ႔
ဒါေပမယ့္ အာရုံေျခာက္ပါး ျငိမ္းခ်မ္းတယ္။
ဟန္နီ႔ကုိ သတိတရနဲ႔ေႏြးခနဲ
ျပီးေတာ့ကုိယ္ ကမ ၻာရဲ႔
ဟုိးးးးး......ေျမာက္ဖ်ားတစ္ေနရာကုိေရာက္ေနပါလားလုိ႔ျပန္ေတြးျဖစ္တယ္။
အာရုံရဲ႔ေနာက္ သတိတရလုိက္ၾကည့္မိေတာ့
အမိအဖ
မိသားစု
သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ
လုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္မ်ား
ေနထုိင္ခဲ့ရာအခန္းေလး
ေနာက္ဆုံးငါေျခတစ္ခါခ်ဖူးတဲ့ေနရာကုိေတာင္
အမွတ္တရပန္ခ်ီ
ငါ့ေသြးနဲ႔ဆြဲျဖစ္တယ္။
(မင္းျငိမ္)။