ေ၀ဒနာ

စံစားရာ ကါလသုံးဆယ္
သိပ္သည္းဆက
ေ၀းရင္ေ၀းသလုိ
နီးရင္နီးသလုိ
အႏုအရင့္ခြဲျခားတယ္။
အဆုိးနဲ ့အေကာင္း
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိျပီး
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္
တြဲထုိင္ခဲ့ဖူးတယ္။
အျဖစ္အပ်က္တစ္ခ်ဳိ ့
အေငြ ့ဖြဖြမနက္
ေႏြဦးအနမ္းနဲ ့ႏုိးလာတယ္။
အာရုံနဲ ့လွမ္းထိၾကည့္လိုက္ေတာ့
ႏွင္းေငြ ့ရြရြ
အလွျပေနသလို
ျဖတ္ခနဲ
ျပီး...ျဖတ္ခနဲ
အဲ့လိုေလး ျမင္မိတယ္။
လူလုိသူလုိလည္းေနခဲ့ဖုိ ့
၀န္းက်င္ရဲ ့ေျပာင္းလည္းမွဳ ့
ခ်စ္သူရဲ ့လည္တုိ္္င္လွလွ
ခြဲျခားလို ့မရေအာင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ
ဟုိးအေ၀းက ေတာင္ေပၚေမွ်ာ္ၾကည့္
လေရာင္ကုိ လွမ္းဆုပ္
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလးေပါ့။
(မင္းျငိမ္)။

အားလပ္ရက္နားခုိရာ

သံသရာနဲ ့ရင္းျပီးမွရတဲ့
တန္ဖုိးထားမွဳ ့ေတြ
စံပယ္လို ့ပြင့္ခဲ့တယ္
အဲ့ဒီ “အားလပ္ရက္ေလး”မွာ။
သူ ့ရင္ေငြ ့ ကုိယ့္ရင္ေငြ ့
ကူးလူးပ်ံ ့ႏွံ ့
အျပန္အလွန္ခုိလွဳံရာ
အဲ့ဒီ “အားလပ္ရက္ေလး”မွာ။
ခ်ဳိျမိန္ရာ အာေငြ ့ေႏြးေႏြးမ်ား
အာလ်ျပင္းျပင္း
အပူအပင္ကင္းတယ္
အဲ့ဒီ “အားလပ္ရက္ေလး”မွာ။
ထမင္းနဲ ့၀က္ေပါင္္
ေနာက္ မားမားျပဳပ္
အသီးအႏွံေတြလည္းပါရဲ ့
သူ ့အၾကဳိက္ ကုိယ့္အၾကဳိက္
မွ်ခဲ့ၾကတယ္
အဲ့ဒီ “အားလပ္ရက္ေလး”မွာ။
ကုိယ္တုိ ့ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့
ျငိမ္းေအးရာ
သူ ့အလုိ ကုိယ့္အလုိ( ကုိယ့္အလုိမ်ားမ်ား)
အဆင့္ဆင့္ရဲ ့ျဖစ္သန္းမွဳ ့နဲ ့
စိတၱဇၨပန္းခ်ီ
အလင္း
အာရုံ
အထိ
အသိ
မေကြ ့မေကာက္
ေတာက္ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္
အဲ့ဒီ “အားလပ္ရက္ေလး”မွာ။
အရိပ္ရဲ ့လုံျခဳံမွဳ ့
ခႏၶာဂြမ္းစ
ႏုႏုအိအိေနာက္ခံနဲ ့
ျဖဴလႊလႊအသံ
ညည္းျငဴမိတယ္
အဲ့ဒီ “အားလပ္ရက္ေလး”မွာ။
ေန ့အ၀င္
ေန ့အထြက္
အေငြ ့ဖြဖြနဲ ့ႏုတ္ဆက္
သိပ္ျမန္ရဲ ့
ေလအလွ်င္လုိ
ျပီး.. နားခုိရာအိပ္တန္း
ကုိယ့္အေၾကာင္းသူ ့အေၾကာင္း
ေခတၱ ျပန္၀င္
အဲ့လုိ ဆင္ျခင္ခဲ့ရတယ္
အဲ့ဒီ “အားလပ္ရက္ေလး”မွာ။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့
၂၇နာရီဆုိေပမယ့္
ေသခ်ာတယ္…..
လူျဖစ္ရာကာလတစ္ေလွ်ာက္
တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ေတာ့မယ့္ အိမ္မက္
မဆုံးေသာခရီးရွည္ႏွင္ရာ
အဲ့ဒီ “အားလပ္ရက္ေလး”မွာ။
(မင္းျငိမ္)။